زن هم‌ریشه زندگی، زیست‌مادرانگاری، زایمان، زیبایی و زناشویی‌ست و در زبان مادری ما پارسی‌زبانان شاید کهن‌ترین واژه مانده در زبان باشد که جان به در برده است از تطاول و تاراج در کنار مرد که آن هم قدیم است. چون مادر که انگار در همه زبان‌ها همین مادر است به گویش‌های گوناگون، بسیج و پسیچ نیز همچنین مانده از پیشینه دیرپای زبان پارسی دری است بسان باروهایی دیرنده در نگه‌داشت میهن و مردم میهن. به راستی نارواست ناسپاسی به مادران و زنان که بودگاری ما از ایشان است و نارواست در انداختن چنگ در موی و روی مادرانی که مهر می‌آموخته‌اند به همه ما: و نارواتر آن که جای خود را گم کرده باشید از باروهای نگه‌دارنده به فلاخن‌های تیرپرتاب به خود؟!!!
 
آی‌ی‌ی‌ آی‌ی‌ی... سرزمین و میهن ما ایران!